Heeft u ook wel eens van die dagen die heel anders verlopen dan dat je van te voren zou kunnen bedenken? Ik wel maar zo anders als ik dit jaar heb meegemaakt komt zelden voor.

In mijn vorig verhaaltje schreef ik, dat ik terug zou komen op een van mijn laatste ontmoetingen met mijn allerbeste Spaanse vriend Manuel. Het was dit voorjaar, het bijzondere weer dat toen over Salou heerste, beschreef ik al in mijn vorige stukje. Dat was niet de reden maar wel de aanleiding van een onvergetelijk dag/nacht. Die dag was echt anders dan andere, onvoorspelbaar, onzeker, soms angstig, emotioneel maar met een optimistisch einde. Gert we gaan lekker uit eten, wij gaan onszelf verwennen, dat verdienen we na zo’n waterige dag hoor ik Manuel nog zeggen door de telefoon. We spreken woensdagavond om 22.00 uur af bij Jose en zijn vrouw, een klein, maar gezellig restaurant met een prima keuken. Neem Ingrid mee, dan komt Eugenie ook mee. Fantastisch Manuel goed idee, ik heb er zin in. Later op de dag SMS – te ik Manuel nog een keer dat ik er zin in had om weer eens lekker echt Spaans uit eten te gaan en dat een goede Spaanse wijn, een Carlos I en een carajillo er zeker ook goed in zouden gaan.

De rest van de dag heb ik me met Ingrid vermaakt met een autorit door de bergen in het achterland van Salou, de wijnroute hebben wij gereden. Een aanrader, deze route, een zeer afwisselend landschap met mogelijkheden van het bezoeken van leuke wijnhuizen en het bekijken van pittoreske, ongerepte, Spaanse dorpjes. Doen zou ik zeggen de wijnroute, ga om een uur of 11 weg en lunch in een klein restaurantje in een mooi dorpje. Geniet van het landschap, geniet van een heerlijk kopje koffie op een terrasje en geniet van heerlijke Spaanse delicatessen afgeblust met een lekker wijntje. Manuel had me verteld dat hij die middag een zgn. medische check up had bij zijn huisarts. Dat heeft hij elk jaar en is een veel voorkomend fenomeen in Spanje. Een routineonderzoek zou je zeggen. Ik sprak naar hem nog mijn bewondering uit over de goede Spaanse gezondheidszorg en trots beaamde hij dat.

Na de wijnroute namen Ingrid en ik in Cambrils nog een lekker ijsje op een terras. Om een uur of 21.00 uur waren wij “thuis” en gingen lekker op het terras zitten en namen de dag door. Na een tijdje ging de telefoon. Het was Eugenie, aan haar stem hoorde ik al dat er iets aan de hand was. Het etentje kan niet doorgaan zei ze, Manuel ligt in het ziekenhuis, hij heeft mij gebeld, hij is vanmiddag door de huisarts naar het ziekenhuis in Tarragona verwezen. Ik ga zo naar hem toe om te kijken wat er precies aan de hand is. Wij gaan mee zei ik, kom je ons ophalen? Een uur later waren we in het ziekenhuis, de afdeling Urgencias. Een hele andere wereld, maar voor mij niet onbekend (zie Salou anders deel 9). Bij binnenkomst veel mensen, vooral kinderen in een grote wachtruimte met flat screen. Een kakofonie van geluiden. Terwijl ik mij verbaasde over de wachtruimte om 22.00 uur ‘s avonds informeerde Eugenie waar Manuel lag. Kom mee zij ze tegen Ingrid en mij, kamer 8 moeten we naar toe. Het leek wel of we in een Amerikaanse filmserie beland waren, veel hardlopende dokters en verpleegsters, bedden die rond gereden werden en veel heel veel mensen die kennelijk bij de patiënten hoorden. Manuel troffen wij aan in kamer 8, een met witte tegeltjes beklede ruimte waar een aantel bedden stonden, afgescheiden door gordijnen. Manuel was aangesloten op allerlei apparatuur. Het eerste wat hij zei was dat hij honger had en dat herhaalde hij tegen elke dokter en verpleegster die bij hem kwam. Na een uur moesten er nog een aantal checkes uitgevoerd worden en zo gingen Eugenie, Ingrid en ik om een uur of half twaalf’s avonds in de buurt van het ziekenhuis nog lekker “tapas” eten. Om een uur of een waren we weer terug in het ziekenhuis op de afdeling Urgencias waar het nog steeds druk was. Inmiddels werd duidelijk dat Manuel weer naar huis mocht. De opname was preventief geweest, de huisarts had iets geconstateerd en dan is het in Spanje gewoonte dat je direct doorverwezen wordt en er onmiddellijk een onderzoek ingesteld wordt.

En Manuel, hoe gaat het daar nu mee, ‘s nacht toen we om een uur of twee thuis kwamen heeft hij eerst lekker gegeten. De volgende dag is hij weer gewoon gaan werken (een diehard). Hij is nog onder controle, maar functioneert als vanouds. Dat betekent, werken, met de vrienden praten, voetbal kijken (Spanje zit als ik dit stukje schrijf in de halve finale). Zijn levenswijze heeft hij iets aangepast aan zijn leeftijd. Ik heb weer geleerd dat Spanje op meerdere punten goed georganiseerd is, ik kan u dan ook zeggen, de gezondheidszorg is prima, als er ook maar enige verdenking van iets is, wordt dat direct uitgezocht en hoef je niet zoals vaak in Nederland op een afspraak wachten. De afdeling Urgencias wacht op u.

En o ja drie dagen later hebben we met zijn viertjes heel gezellig en lekker gegeten bij Jose en zijn vrouw.